Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας & Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
Είναι αλήθεια πως κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των ζώων που εγκαταλείπονται κυρίως κάθε καλοκαίρι από τους κηδεμόνες τους. Όλοι όμως σίγουρα ξέρουν ή υποθέτουν ποια μπορεί να είναι η κατάληξη ενός ζώου που εγκαταλείφθηκε ειδικά αν δεν είχε ζήσει καθόλου πριν ως ακηδεμόνευτο στον δρόμο, ώστε να γνωρίζει τρόπους επιβίωσης.
Χιλιάδες και γεμάτες ερωτηματικά οι ιστορίες πίσω από κάθε εγκατάλειψη ζώου που ολοένα γιγαντώνουν το θέμα των ακηδεμόνευτων ζώων στους ελληνικούς δρόμους και τα καταφύγια. Κάθε Σεπτέμβρη συχνά ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων αφήνουν στις παραλίες εκτός από σκουπίδια και τετράποδες ψυχές που κάποτε μοιράζονταν πολύτιμο χρόνο μαζί τους. Ψυχές με τις οποίες τα παιδιά τους όλο το καλοκαίρι περνούσαν τον ελεύθερό τους χρόνο, αλλά δεν μπορούσε αυτό μάλλον να συνεχιστεί και τον χειμώνα όπου τα καθημερινά προγράμματα είναι πιεστικά. Σε αντίθεση σαφέστατα με ένα επίσης πλέον μεγάλο ποσοστό Ελλήνων που μαζί με τα πράγματά τους κάθε τέλος καλοκαιριού μαζεύουν και μια ακηδεμόνευτη ψυχή από τον δρόμο χαρίζοντάς της το ομορφότερο δώρο. Πίσω τη ζωή της!
Ζώα άρρωστα που αδυνατούν οι κηδεμόνες τους να περιθάλψουν, ζώα γέρικα που συχνά δεν αντέχουν οι κηδεμόνες τους να διαχειριστούν οικονομικά και ψυχικά τα γηρατειά τους, κουτάβια σε χαρτόκουτα στα σκουπίδια είναι καθημερινές εικόνες ενός ελληνικού καλοκαιριού. Ενώ συχνά πλέον συναντάται και το φαινόμενο εγκατάλειψης ζώων σε πανσιόν φιλοξενίας όπου οι κηδεμόνες τους αφήνουν υποτίθεται για κάποιες μέρες, καθώς δεν μπορούν να τα πάρουν μαζί τους στις διακοπές τους, μα δεν γυρίζουν πίσω ποτέ να τα πάρουν, μεταθέτοντας την ευθύνη στους ιδιοκτήτες της πανσιόν που συχνά πλέον βρίσκονται σε θέση απόγνωσης απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση.
Ο Ιούνιος θεωρείται ένας από τους μήνες που ξεκινούν οι εγκαταλείψεις ζώων που κάποτε είχαν κηδεμόνα και έζησαν το χειμώνα σε μια οικογένεια. Ενώ ο Αύγουστος «κρατά τα σκήπτρα» του μεγαλύτερου αριθμού εγκαταλείψεων ζώων που τελικά κάποτε αγοράστηκαν ή υιοθετήθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη συχνά από οίκτο και μόνο ή από ανευθυνότητα αλλά και ζώα τα οποία πολύ συνειδητά αποφάσισαν κάποιοι να κάνουν μέλη της οικογένειάς τους.
Αν αναζητήσει κανείς τους λόγους που οδηγούν έναν άνθρωπο να εγκαταλείψει το ζώο του «προσφέροντάς» του έτσι απλόχερα την πιο βάναυση μορφή κακοποίησης, είναι δεδομένο πως δεν θα μπορέσει εύκολα να τους απαριθμήσει. Η έλλειψη υπευθυνότητας πάντως στην απόφαση συμβίωσης με ένα ζώο αποτελεί σαφέστατα έναν από τους πιο ισχυρούς λόγους εγκατάλειψης. Τα ζώα συχνά αγοράζονται ή υιοθετούνται ως «δώρο» ή ως παρηγοριά είτε για κάποιο δυσάρεστο γεγονός στη ζωή μας είτε γιατί «έφυγε» το προηγούμενο κατοικίδιο. Τα ζώα εγκαταλείπονται ανήμπορα στους δρόμους, στη χειρότερη χάνουν άμεσα τη ζωή τους από δηλητήριο ή από αυτοκίνητα και στην καλύτερη αναπαράγονται ασταμάτητα γεμίζοντας την ελληνική κοινωνία με τους απογόνους τους. Ενώ για πάντα μένει χαραγμένο μέσα τους και δεν φεύγει εύκολα το τραύμα της εγκατάλειψης και της απόρριψης.
Καλοκαίρι λοιπόν σε μια χώρα όπου ακόμη η οικονομική κρίση καλά κρατεί και άλλοι «μεταναστεύουν» για να βρούνε μια καλύτερη τύχη, άλλοι κανονίζουν τις διακοπές τους σε μέρη μη pet friendly όπου δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους το κατοικίδιό τους και μιας που η φιλοξενία ενός σκύλου σε μια πανσιόν φυσικά στοιχίζει ή δεν υπάρχει άλλη λύση, συχνή λύση αποτελεί το κατοικίδιο ζώο αγκαλιά στο αυτοκίνητο για την τελευταία του βόλτα…
Άλλα εγκαταλείπονται σε απομακρυσμένες περιοχές να βρούνε μόνα την τύχη τους, άλλα σε πάρκα με την προίκα τους και δακρύβρεχτα σημειώματα για τους μελλοντικούς κηδεμόνες και άλλα ακόμη χειρότερα παραμένουν πίσω στο σπίτι ή στην αυλή τα οποία κλειδώνουν για το καλοκαίρι.
Η απόφαση πάντως συμβίωσης με ένα κατοικίδιο ζώο δεν είναι και δεν θα πρέπει να θεωρείται απλή υπόθεση και υπάρχουν και λόγοι για να μην πάρεις ποτέ στη ζωή σου ζώο!
Το ζώο δεν είναι σίγουρα παιχνίδι για εμάς ή το παιδί μας που το είδαμε κάπου και ευαισθητοποιηθήκαμε ή το λυπηθήκαμε για να το πάρουμε. Το ζώο είναι άλλο ένα παιδί στην οικογένειά μας που ποτέ μάλιστα δεν μεγαλώνει και δεν ανεξαρτητοποιείται! Και έχει ανάγκη σε όλη του τη ζωή την αγάπη και τη φροντίδα μας.
Χρειάζεται χρήματα για τον εμβολιασμό, τον αποπαρασιτισμό, το τσιπάρισμα, τη στείρωσή του και την πιθανή περίθαλψή του. Χρειάζεται τα τρία Χ: Χώρο, Χρόνο, Χρήμα, ώστε να ζήσει με ευζωία!
Η εγκατάλειψη ενός ζώου θα παραμένει ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό και πολύπλευρο. Πολύ κοντά στις γιορτές οι αγορές και οι υιοθεσίες ζώων αυξάνονται, ενώ τόσο στην αρχή αλλά και στο τέλος του καλοκαιριού αυξάνονται κατακόρυφα οι εγκαταλείψεις ζώων. Είναι η εποχή που τίθεται το ερώτημα «Πού θα αφήσουμε το ζώο τώρα που θα φύγουμε διακοπές αφού δεν μπορούμε να το πάρουμε μαζί μας;». Το πιο λυπηρό όλων είναι ότι πολλοί συχνά οι κηδεμόνες εγκαταλείπουν τα ζώα τους, πιστεύοντας πως, όταν επιστρέψουν από τις διακοπές τους, θα τα ξαναβρούν πίσω! «Ξέρει να επιβιώνει μόνο του. Θα γυρίσουμε και θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί…», ακούς συχνά και αυτό έρχεται κόντρα σε μια ελληνική πραγματικότητα στην οποία λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και λόγω του πραγματικά τεράστιου αριθμού πληθυσμού που έχουν τουλάχιστον ένα ζώο στην οικογένειά τους, οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν μετατραπεί σε pet friendly. Υπάρχουν μέρη στην Ελλάδα όπου πραγματικά μπορείς να πας οπουδήποτε με τον σκύλο σου!
Από την άλλη η «άσχημη» συμπεριφορά ή η επιθετικότητα ενός ζώου και η φασαρία που τυχόν μπορεί να κάνει σε συνδυασμό με την αδυναμία οικονομικής κάλυψης για την εκπαίδευσή του, οδηγούν συχνά στην εγκατάλειψή του.
Σαφέστατα θα πρέπει να σημειωθούν και οι «επιστροφές» ζώων, καθώς συχνά μπορεί να ακούσεις από κηδεμόνες που δηλώνουν περισσότερο «φιλόζωοι» να εγκαταλείπουν και εκείνοι τα ζώα τους: «Δεν είναι αυτό που φανταζόμουν και θα ήθελα να σας το επιστρέψω».
Το προφίλ των ανθρώπων που εγκαταλείπουν ένα ζώο είναι κυρίως εκείνοι που είναι αλαζόνες και θεωρούν τα ζώα εργαλεία των ανθρώπων που στην περίπτωση που δεν κάνουν τη δουλειά για την οποία τα προόριζαν, δεν τα θέλουν. Επίσης η ανευθυνότητα του χαρακτήρα μπορεί να οδηγήσει στην εγκατάλειψη ενός ζώου, αλλά και η καταναλωτική μανία συχνά που οδηγούν στη δίχως σκέψη αγορά ενός ζώου.
Πίσω από κάθε άνθρωπο πάντως που εγκαταλείπει το ζώο του, κρύβεται σίγουρα περιφρόνηση για το ζώο το οποίο και κρίνει ως κατώτερό του. Ενώ συχνά έχει και ο ίδιος άσχημα βιώματα από την παιδική του ηλικία. Δεν έλαβε αγάπη, ώστε να είναι σε θέση και να τη δώσει.
Συχνά μάλιστα έχει δεχθεί ο ίδιος κακοποίηση παντός είδους, σωματική, λεκτική, συναισθηματική από την οικογένεια ή τον κοινωνικό του περίγυρο, με αποτέλεσμα στη συνέχεια της ζωής του να αναπαράγει τις άσχημες καταστάσεις της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας. Οι κρίσεις αξιών επίσης που χρόνια τώρα όλοι μας βιώνουμε καθιστούν συχνά τους αδύναμους ανθρώπους επιθετικούς κυρίως απέναντι στα ζώα που είναι υπό τον απόλυτο χειρισμό τους.
Η απόφαση συμβίωσης με ένα ζώο θα πρέπει πάντα να αποτελεί αποτέλεσμα απόλυτης ευσυνείδητης επιλογής και δεν πρέπει να σας πείσει κανείς να πάρετε ζώο, αν εσείς δεν το θέλετε πραγματικά. Γιατί αν το πάρετε σε λίγο καιρό θα το βλέπουμε όλοι μας να βολτάρει ως ο νέος ακηδεμόνευτος στα πάρκα και στους δρόμους της πόλης, γιατί συνάντησε στη σύντομη ζωή του κάποιον που τον εγκατέλειψε είτε γιατί τον βαρέθηκε είτε γιατί δεν του πέτυχε σε μέγεθος… ήθελε extra small και του βγήκε extra large! Ήθελε να μην αφήνει τρίχα και δεν σταμάτησε να σκουπίζει κάθε μέρα! Ήθελε να μη «μιλάει» και δεν σταματούσε να γαβγίζει. Γιατί έμενε μόνος του όλη τη μέρα και κατέστρεφε το σπίτι, γιατί ουδέποτε σκέφτηκε κανείς να του μάθει άλλο τρόπο να περνάει τον μοναχικό του χρόνο!
Αν πάλι είστε εσείς που αυτό το καλοκαίρι έχετε αποφασίσει να ζήσετε από δω και πέρα μέσα στην απόλυτη και άδολη αγάπη, ευτυχία, συντροφικότητα και να κάνετε τη ζωή σας όμορφη και διασκεδαστική, ήρθε η ώρα να μάθετε πως τα κατοικίδια ζώα είναι μεγάλοι δάσκαλοι για όλους μας καθώς δίνουν μαθήματα ανιδιοτελούς αγάπης, φιλίας, πίστης, στοργής, ανθρωπιάς, συμπόνιας ακόμη και επιβίωσης, αναπτύσσοντας σωστά τον ψυχισμό μας. Κάνουν τα παιδιά πιο υπεύθυνα, αφού εκείνα αποκτούν υποχρεώσεις από νωρίς, απλές στην αρχή, βάζοντας νερό και φαγητό αλλά και ταυτόχρονα υποχρεώσεις ζωής του να φροντίζουν ένα πλάσμα που τους έχει ανάγκη. Ενώ περνούν απόλυτα δημιουργικά τον ελεύθερό τους χρόνο μαζί τους μαθαίνοντας την αληθινή έννοια της φιλίας. Αλλά και ευνοείται η επινοητικότητά τους και η φαντασία τους, κάνοντας π.χ με τους γονείς τους ένα σπιτάκι ή ένα παιχνίδι για το κατοικίδιό τους ζώο!
Τα ζώα που συμβιώνουν αρμονικά μαζί μας επιπρόσθετα τονώνουν την αυτοεκτίμησή μας και μας καθιστούν περισσότερο κοινωνικούς, μαθαίνοντάς μας να εκφράζουμε και να μοιραζόμαστε συναισθήματα και υλικά αγαθά. Μέσα από τη συναναστροφή μας με τα ζώα, μαθαίνουμε και άλλους τρόπους επικοινωνίας, ώστε να κατανοήσουμε περισσότερα από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δίπλα τους καλλιεργούνται οι αξίες της οικολογικής συνείδησης, της ηθικής ευθύνης, του αλτρουισμού και της κοινωνικής αξίας.
Η ζωή μας είναι γεμάτη επιλογές. Και η επιλογή του να βάλουμε στη ζωή μας ένα κατοικίδιο ζώο οφείλει να είναι απόλυτα συνειδητή καθώς είναι απόφαση ζωής. Την οποία οφείλουμε να τηρήσουμε πιστά και σοβαρά μέχρι το τέλος του «ταξιδιού» του κατοικίδιού μας στην τόσο σύντομη ζωή του!
Καλό καλοκαίρι!
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
