Τρεις νέους τετράποδους φίλους που έμελλε να γίνουν οι καλύτεροι τους «συμμαθητές» απέκτησαν στην περσινή σχολική χρονιά οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Πλατάνου Πρασινάδας του Δήμου Αλεξάνδρειας Ημαθίας.

Η Διώνη, ο Άξελ και ο Πόθος, τρία εκπαιδευμένα σκυλάκια και άρτια κοινωνικοποιημένα με παιδιά που ανήκουν στην ομάδα «Ζω.Ε.Σ.» (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων), συμμετείχαν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ταξιδεύω στην τάξη παρέα μ’ έναν σκύλο» που εμπνεύστηκε, δημιούργησε και υλοποίησε με επιτυχία η Κατερίνα Παπαποστόλου, δασκάλα του Δημοτικού Σχολείου Πλατάνου Πρασινάδας και εκπαιδεύτρια σκύλων (Απόφοιτη της Kynagon Dog Trainers Academy). Και τα τρία σκυλάκια ήταν πρώην αδέσποτα και βαριά κακοποιημένα που έσωσε και υιοθέτησε η Κατερίνα Παπαποστόλου.

 

Ο πιο καλός ο μαθητής ήταν ο Άξελ!

Το πρότυπο για τα ελληνικά σχολικά δεδομένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ταξιδεύω στην τάξη μ’ έναν σκύλο» άρχισε να εφαρμόζεται τον Οκτώβριο του 2015 και ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2016, με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων αλλά και την αμέριστη και συνεχή στήριξη του Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Πλατάνου Πρασινάδας κ. Δημήτρη Πύρινου, ο οποίος προς τιμήν του ποτέ δε θεώρησε ότι η υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος θα «έτρωγε» το χρόνο από το αναλυτικό πρόγραμμα των μαθημάτων.

Το σχολείο αναμφισβήτητα μπορεί να διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στο κτίσιμο μιας ζωόφιλης συνείδησης και κουλτούρας σε όλους τους μελλοντικούς πολίτες.

Η Διώνη πήρε σοβαρά το ρόλο της

Η δραστήρια δασκάλα της Α’ & Β’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Πλατάνου Πρασινάδας και ιδρύτρια της ομάδας «Ζω.Ε.Σ.» Κατερίνα Παπαποστόλου εξηγεί στις «Ιστορίες Αδέσποτων» ότι στόχος του εκπαιδευτικού προγράμματος «Ταξιδεύω στην τάξη μ’ έναν σκύλο» ήταν η προώθηση της φιλοζωικής και περιβαλλοντικής κουλτούρας στα παιδιά αλλά και κατ’ επέκταση στους γονείς στο σπίτι, αλλά και η διάδοση της ευεργετικής επίδρασης που έχουν τα ζώα στους ανθρώπους.

Ο χαρισματικός Πόθος ποζάρει μαζί με τους «συμμαθητές» του

Τρεις φορές το μήνα, ένα από τα τρία σκυλάκια της ομάδας «Ζω.Ε.Σ.» είχε φυσική παρουσία μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας της Β’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Πλατάνου Πρασινάδας. «Κάθε φορά ερχόταν στην τάξη και διαφορετικό σκυλάκι, το οποίο παρέμενε καθόλη τη διάρκεια των μαθημάτων. Το χειρισμό της Διώνης, του Άξελ και του Πόθου είχαν αναλάβει οι μαθητές μου από το πρωί μέχρι την ώρα του σχολάσματος. Τα τάιζαν, τους έδιναν νερό και κατά τη διάρκεια του διαλείμματος με τη δική μου πάντα επίβλεψη τα πήγαιναν βόλτα στην αυλή του σχολείου. Όσο για τις ακαθαρσίες τους οι μικροί μου μαθητές πάντα φρόντιζαν να τις μαζεύουν σε σακουλάκι. Κι όταν χτυπούσε το κουδούνι γυρνούσαμε όλοι μαζί στην τάξη. Έβαζαν το σκυλάκι στη θέση ηρεμίας του και το μάθημα γινόταν απερίσπαστα. Τα παιδιά θεωρούσαν τη Διώνη, τον Άλεξ και τον Πόθο τους καλύτερους συμμαθητές τους» επισημαίνει στις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Κατερίνα Παπαποστόλου.

Μόνο αγάπη πήραν τα παιδιά από τους τετράποδους φίλους τους

Στην περσινή χριστουγεννιάτικη θεατρική παράσταση «Ο Άη Βασίλης στη χώρα των Αδέσποτων» που έγραψε η Κατερίνα Παπαποστόλου, εκτός από τους μαθητές της Α’ και Β’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Πλατάνου Πρασινάδας συμμετείχε και ο Πόθος με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων και του Διευθυντή κ. Δημήτριου Πύρινου. Ήταν η πρώτη φορά στα ελληνικά δεδομένα που ένας σκύλος έλαβε μέρος σε σχολική παράσταση, κι αυτό ήταν επιθυμία των ίδιων των παιδιών.

Ο Πόθος επί της σκηνής

Παράλληλα η Κατερίνα Παπαποστόλου μάθαινε στους μικρούς μαθητές της να εκπαιδεύουν τα σκυλάκια μόνο με φαγητό και χάδια χωρίς καμία χρήση βίας. Επίσης ως επιπλέον δράση οι μαθητές είχαν αναλάβει ανά ομάδες να ταΐζουν κάθε εβδομάδα όσα αδεσποτάκια συναντούσαν στο δρόμο τους ενώ το καθημερινό τους φαγητό που περίσσευε στα διαλείμματα δεν το πετούσαν στα σκουπίδια αλλά το συγκέντρωναν σε σακουλίτσα για να σιτίσουν τους τετράποδους αδέσποτους φίλους τους. Αλλά και όσα παιχνίδια που δεν ήθελαν και ρούχα που πια δεν τους έκαναν τα έφερναν στο σχολείο και στη συνέχεια τα πρόσφεραν σε παιδιά ευπαθών οικογενειών.

Η Κατερίνα Παπαποστόλου άνοιξε νέους δρόμους στην εκπαίδευση

Η φυσική παρουσία της Διώνης, του Άξελ και του Πόθου στο σχολείο είχε ως αποτέλεσμα οι μικροί μαθητές της Κατερίνας Παπαποστόλου να αυξήσουν την απόδοση τους στα μαθήματα και να πηγαίνουν στο σπίτι τους με τρομερή διάθεση και χαρά. Τα παιδιά κατά τη διάρκεια των μαθημάτων έκαναν απόλυτη ησυχία για να μην ενοχλήσουν τους τετράποδους «συμμαθητές» τους και η διδασκαλία γινόταν κανονικά τηρώντας κατά γράμμα όλους τους κανόνες καλής συμπεριφοράς.

Και τα τρία σκυλάκια ήταν πρώην αδέσποτα και βαριά κακοποιημένα

Όσα από τα παιδιά φοβόντουσαν τα ζώα μέσα από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ταξιδεύω στην τάξη παρέα μ’ έναν σκύλο» κατάφεραν να ξεπεράσουν τις φοβίες τους και να γίνουν η Διώνη, ο Άξελ και ο Πόθος οι καλύτεροι τους φίλοι.

Η Διώνη ήταν, είναι και θα είναι η ψυχή της ομάδας Ζω.Ε.Σ.

Η Κατερίνα Παπαποστόλου τονίζει ότι για να υλοποιηθούν με επιτυχία ανάλογα εκπαιδευτικά προγράμματα από εκπαιδευτικούς κυρίως πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν αρκεί μόνο η αγάπη που έχουμε για το κατοικίδιό μας στο σπίτι. Για να συμμετέχει με επιτυχία ένας σκύλος σ’ αυτό το πρόγραμμα πρέπει ο δάσκαλος να είναι απαραίτητα εκπαιδευτής σκύλου και ο σκύλος άρτια εκπαιδευμένος και απόλυτα κοινωνικοποιημένος με παιδιά.

Κατερίνα Παπαποστόλου

Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!

Όλες οι δημοσιεύσεις

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ