Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου
Για κάθε αδέσποτη κραυγή, για κάθε αδέσποτο εφιάλτη, για κάθε χέρι που βοηθά και είναι ιερότερο από προσευχή. Για κάθε στόμα που εκλιπαρεί. Για κάθε θάνατο που επέλεξαν για σένα άλλοι, για κάθε ελπίδα που σε κάθε δυσκολία θα γεννηθεί. Για κάθε νύχτα που έκλαιγες και για κάθε πρωί που έλεγες «δε μου χαρίστηκε η ζωή».
Για κείνους τους φόβους σας που τα καταδικάσατε σε ψυχικό μαρασμό, για κείνα τα χέρια που τα οπλίσατε και πατήσατε τη σκανδάλη, για κείνες τις νύχτες που δεν γνώριζαν τι θα τους ξημερώσει. Για κείνα τα βλέμματά σας απέχθειας και αηδίας. Για κείνες τις σκέψεις τους ότι είναι περιττοί, επιζήμιοι και ανεπιθύμητοι. Για κείνες τις στιγμές που έφυγες και δε βοήθησες. Που δε χαράμισες ούτε βλέμμα. Που δεν έσκυψες να απλώσεις το χέρι. Που δεν μπήκες στη θέση του άλλου.
Και τις μέρες που περνούσαν δίχως ασφαλές αύριο. Και τους τρόμους. Και τις αμφιβολίες. Και τους εφιάλτες. Και τους σιωπηλούς λυγμούς. Και τις κρύες νύχτες. Και τις άδειες μέρες. Να ξυπνάς και να κοιτάς αν ζεις ακόμη στην κόλαση. Και να μην μπορείς να βγεις.
Για κείνο το βλέμμα τους που σε διαπερνά και σε κανει να λες «δε μου επιτρέπεται τώρα να λυγίσω». Για κάθε κόλαση και κάθε πέρασμα στον παράδεισο. Για κάθε στιγμή που δεν κάναμε πίσω και ας νιώθαμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν. Για κάθε νύχτα που κοιμόμασταν με την αμφιβολία για το τι θα αντιμετωπίσουμε το πρωί και για κάθε χάραμα που λέγαμε πως και σήμερα είμαστε υγιείς για να προσφέρουμε. Όσα τους στερούν οι άλλοι. Για κάθε απόφαση να αλλάξουμε τη θλίψη σε χαμόγελο, την απομόνωση σε συντροφιά, τη μοναξιά σε οικογένεια, την κραυγή σε χαρά.
Για κάθε επανάσταση που κάναμε και δεν κατάφερε κανείς να καταπνίξει. Για κάθε ολοένα και καλύτερο αύριο που αντικρύζαμε. Για κάθε βλέμμα που μας διαπέρασε και δεν το ξεχάσαμε ποτέ. Και για καθέναν που στάθηκε δίπλα μας να τα περάσουμε όλα μαζί. Και δεν έφυγε. Και δεν λύγισε. Και δεν έκανε πίσω. Με στόχο μπροστά, με οδηγό την αγάπη, με όπλο τη δύναμή μας. Και την απόφαση μας. Με την λογική μας πως είμαστε ακόμη ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Νιώθουμε, συναισθανόμαστε, μπαίνουμε στη θέση του άλλου, αγαπάμε, πονάμε, συμπαραστεκόμαστε.
Για κάθε Κανέναν που αποκτά όνομα και δεύτερη ζωή. Για την τρέλα μας, για τις ευαισθησίες μας, για το νόημα της ζωής μας. Για την αγάπη που δεν έχει όρια και τέλος. Που δε γνωρίζει χρώμα, φύλο, καταγωγή. Δε γνωρίζει «δεν μπορώ».
Για κάθε βλέμμα που δε ζήτησε βοήθεια και δεν τόλμησε να μας αντικρύσει στα μάτια από ντροπή για την κατάντια του.
Τα πνευμόνια δεν αναπνέουν πίσω από τα σιδερένια κάγκελα των άθλιων ελληνικών κυνοκομείων και η ζωή στους δρόμους της Ελλάδας είναι ΚΟΛΑΣΗ. Αυτή είναι η αδέσποτη ζωή.
Είμαστε εδώ για να αδειάζουμε κλουβιά και δρόμους και να γεμίζουμε καρδιές. Για κείνα τα ΟΧΙ που είπαν άλλοι και για κείνα τα δικά τους «πάρε με μαζί σου και μαζί θα κάνουμε εκείνο το ολόκληρο κομμάτι ευτυχίας που σου λείπει…».
Εμείς οι λίγοι….έστω οι ονειροπόλοι….εμείς που επαναστατήσαμε σε κάθε άδικο, σε κάθε αδύνατο. Εμείς….θα βαδίζουμε μαζί!
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
